Koptekst

Als het lichaam zich verder beweegt, dan raakt het andere kanten. Het is belangrijk om te voelen dat er altijd wel ergens ruimte is. Om te gaan en te staan en te zitten. Liggen is lastiger. Dat vergt vertrouwen. Een horizontaal lichaam is kwetsbaar. Als verticaal, is het klaar om te gaan. De menselijke maat is zoveel meer. De verhouding tot de wereld. De verhouding met de wereld is op en af, binnen en buiten, horizontaal en verticaal. Rond en vierkant. En ook al zijn veel natuurlijke vormen meanderend, toch zoekt onze blik vaak een rechte baan naar de einder. De horizon taal spreekt ons aan. En zegt: hé. Jij daar. Met je lange kop. Schiet eens op.

Up near the roof all our thoughts are clear, zegt Bachelard.

Boven in de kop zijn alle gedachten helder. Ik zoek een bergtop hier in dit vlakke land om mijn kop op te houden. Om mijn kop te houden.

Ik strek mijn nek. Mijn kruin zoekt het zenit. Mijn staart het middelpunt van de aard. Ik spies mijn lichaam langs een denkbeeldige lat. Voor even voel ik de snelheid waarmee de aarde werkelijk rondtolt in het universum. Schrikbarend snel. Maar zelfs die realiteit maakt nog niet dat de mist rond mijn enkels optrekt. Een reus op het vlakke land laat zich niet zondermeer vellen.

Ø.M.G.Ø Juni 2024