Who says we are going somewhere
…It was later said that the woman had stuck to an idea of going somewhere but getting nowhere. She would also have wanted to break with an everyday gait. As if she forbade her legs from moving forward too boldly. She appeared to have stepped out of a large front door and her first steps outside were extremely confusing. At first, she seemed to be walking left into the street. Then she stopped abruptly, turned, and walked to the right, then took another step back to her front door before crossing the street straight across. Then as if stung by a bee, she jumped back to her starting point and remained there, standing rigidly with her back against the door. As if the street and pavement kept throwing her back to her own threshold. Yet she tried again and again. Sometimes very cautiously waiting after each step to see if something would happen. Then she seemed to relax, seemingly unaware of her situation. There was, they said, so seen from the outside, little progress anyway in her movement. However, she seemed to have a very different sense of that herself. Sometimes she even started waving her arms slightly, as if she had been moving forward at a continuous pace for some time. But to every passer-by who walked past her, she remained a woman who was rudderless as in a storm, tossed to and fro in front of a door. First left then right again, her upper body leaning forward, then bending back again to manoeuvre her feet into a sort of forward course to then make another attempt to go straight across crossing the street, only to, thrown back again, once more feel the front door in her back. All this played out only on three or four paving stones. The only thing that gradually changed was the pace at which the directions changed. As it appeared, it began to look more and more like an endearing kind of stuttering street dance with the passers-by as spectators. Or was it precisely those passers-by who gave this woman the apparent illusion that she was the one moving, and they were standing still. Something like when you are on a train and another one starts to ride and it really seems like your train is the moving one. Who then knows who is moving and who is standing still. Why would that woman be the one not moving forward.
O.M.G.O. 1 May 2023
Wie zegt dat we ergens heen gaan
…Men zei later dat de vrouw was blijven haken aan een idee van ergens heen gaan maar nergens aankomen. Ook zou zij met een alledaagse tred gebroken willen hebben. Alsof zij haar benen verbood om al té vrijpostig vooruit te gaan. Zij bleek uit een grote voordeur naar buiten gestapt te zijn en haar eerste stappen buiten waren uiterst verwarrend. Eerst leek zij links de straat in te lopen. Toen stopte zij abrupt, draaide zich om en liep naar rechts, toen weer een stap terug naar haar voordeur om daarna de straat recht over te steken. Toen als door een wesp gestoken sprong zij weer terug naar haar vertrekpunt en bleef daar stokstijf met haar rug tegen de deur staan. Alsof de straat en stoep haar steeds weer terugwierpen naar haar eigen drempel. Toch probeerde zij het steeds weer opnieuw. Soms heel omzichtig na elke stap wachtend om te zien of er wat zou gebeuren. Dan leek zij te ontspannen, schijnbaar, onbewust van haar situatie. Er zat, naar men zei, zo van buitenaf gezien, toch weinig vooruitgang in haar bewegen. Het leek echter alsof zij daar zelf een heel ander besef over had. Zij begon soms zelfs lichtjes met haar armen te zwaaien alsof zij zich allang in een mooie doorgaande tred voortbewoog. Maar voor elke voorbijganger die haar passeerde, blijf zij een vrouw die stuurloos als in een storm, voor een deur heen en weer werd geslingerd. Eerst links dan weer rechts, haar bovenlijf naar voren neigend, dan weer terugbuigend om haar voeten in een soort van vooruitgeschoven koers te manoeuvreren om dan weer een poging te wagen om rechtdoor de straat over te steken, om dan, weer teruggeworpen, opnieuw de voordeur in haar rug te voelen. Dit alles speelde zich slechts af op drie á vier stoeptegels. Het enige dat geleidelijk veranderde was het tempo waarop de richtingen veranderden. Naar het scheen begon het steeds meer op een aandoenlijk soort stotterende straatdans te lijken met de voorbijgangers als toeschouwers. Of waren het juist die voorbijgangers die deze vrouw de schijnbare illusie gaven dat zij degene was die bewoog en zij stilstonden. Zoiets als wanneer je in een trein zit en er een ander gaat rijden en het werkelijk lijkt of jouw trein de rijdende is. Wie weet dan wie er beweegt en wie er stilstaat. Waarom zou die vrouw degene zijn die niet voortbeweegt.
O.M.G.O. – 1 Mei 2023 In de trein van Brussel naar Amsterdam
MARIKENOVERDIJK 